Werk!

27 september.
Vandaag weinig zin om iets te doen. Vooral de vraag wat ik hier nu eigenlijk in China aan het doen ben komt steeds weer bij mij naar boven. Al die onduidelijkheden kan ik maar moeilijk handelen merk ik. Het ene moment komt er in mijn naar boven dat ik ga reizen, maar dat maakt mij ook weer bang. Dan is het ook het onbekende. Aan de andere kant is het ook lastig omdat ik geen duidelijkheid heb over een school. Ik besluit om met de baas van de organisatie te gaan praten, maar wil eerst duidelijkheid hebben of hij daadwerkelijk er is. Aangezien ik dit niet krijg, degene aan wie ik het gevraagd heb, Julia, die moet als docente invallen op een school. Jammer!

Om niet de gehele dag in mijn hotelkamer te zitten, daar word ik ook niet vrolijker van, besluit ik maar naar een park te gaan. Net voordat ik ga, krijg ik van Jana te horen dat ze een nieuwe school heeft gevonden. Deze is nog verder weg dan de eerste, maar wel iets dichter bij het centrum van het district. Maar ja, het blijft voor mijn gevoel een pokkenend weg van de bewoonde wereld en mijn vrienden.

Ik neem mijn e-reader mee en scoor een fiets en gaan met die banaan (de fiets is tenslotte geel). Eh, waarom ga ik in hemelsnaam om 12.30 fietsen in deze strengende hitte. Bij het park aangekomen lekker in de schaduw gaan zitten en gaan lezen. Dit zorgt voor wat ontspanning, maar in mijn hoofd blijft ook wel de vraag steeds naar boven komen, reizen of werken? Mijn gevoel neigt meer naar reizen op dit moment. Angie vraagt of ik mee ga de buurt rondom de school te verkennen. Zij is op mijn school van maandag geplaatst. Lijkt mij een goed plan, dus ik scoor weer een “banaan” en ga op pad richting de metro. Na 10 minuten appt ze dat ze ineens met Peter mee moet. Dus niets bezoeken. Ik twijfel of ik weer terug ga naar het park, maar besluit toch maar om verder te fietsen. Ik zie wel waar ik mijzelf breng. Ik kom langs de Dutch Flower Street, maar dat mag de naam niet eens dragen. Worden wij Dutchies toch echt te niet gedaan. Uiteindelijk brengt mijn innerlijke navigatie mij weer bij de Starbucks. Kennelijk een plek waar ik tussen al die mensen toch mijn rust kan vinden. En geld uitgeven schijnt ook te helpen als je niet lekker in je vel zit. Dit keer voor een kleine Iced tea gegaan en lekker gaan zitten. Met mensen praten helpt en dat zorgt ook weer voor rust, daarnaast ook naar muziek geluisterd en gelezen. Ik besluit om morgen naar de school te gaan en daarna met de baas te gaan praten. Gewoon eens kijken wat de mogelijkheden zijn.

’s Avonds met Margon en Claudio afgesproken op Qianhaiwan. Dat is een groot metrostation waarbij er verschillende lijnen bij elkaar komen. Dat is makkelijk voor iedereen. De bedoeling was dat er meerderen zouden komen, maar de meesten hadden een andere afspraak staan. Buiten het metrostation is er eigenlijk niets behalve een grote bouwput. Toch gaan we maar op zoek naar een plek om te eten. In de verte zien we wat neonlichten en dat geeft meestal aan dat er winkels zijn.
We halen wat te eten bij verschillende restaurants en eten het gezamenlijk op. Geen probleem hier. Ze begrijpen dat we met vrienden zijn en mogen het ergens anders dan voor hun restaurant opeten.
Als we zitten te eten, komt Peter ineens langslopen, die schijnt hier te wonen en vraagt zich af wat wij hier doen. Hij nodigt ons uit om mee te gaan sporten. Nou nee. Vandaag even niet en we zijn allemaal nu niet de grootste fan van Peter.
Op de weg terug leveren we netjes onze vuile kommen weer in en de Chinezen ook weer blij. Nog even langs de supermarkt voor ontbijt en op naar de hotelkamer.

Net voordat ik wil gaan slapen, gaat mijn telefoon. Will (van Haida) belt. Of ik voor morgen een demo les wil voorbereiden. Gast, het is half elf geweest en ga net naar bed. Had je dat niet eerder kunnen zeggen. Doe toch maar wel is zijn antwoord + Jana komt morgen niet mee, maar Peter. En we gaan met de bus. Of ik ipv 9 uur bij het hotel om 9 uur bij de kantoor wil zijn. Kunnen we niet bij een metrostation afspreken waar we de bus pakken. Dat scheelt mij zeker een half uur.
Dat is uiteindelijk akkoord en ik moet zorgen dat ik om 9.30 op Xingdong ben.

28 september.

Ik ben bijtijds wakker en ik bereid even een les voor. Gewoon wat voetbaloefeningen op een papiertje geschreven en klaar. Zal ik vast toch niet nodig hebben.
Ik pak al mijn spullen maar weer in, dan heb ik dat alvast gedaan. Misschien kan ik vandaag wel verhuizen.

Ik ben om 9.15 op Xingdong en ga daar op een trappetje in de schaduw zitten.
Om 9.35 belt Will en vraagt of Peter er al is. Hij komt er aan, want hij moest nog langs het Education Bureau. Peter komt een minuut later aanlopen, groet half en kijkt daarna de andere kant op. Strange… Nadat ik wat contact zoek, zegt hij dat hij even gaat kijken voor ontbijt. 10 minuten later komt hij weer terug en Will verschijnt dan ook op het toneel. Op naar de school.
Bus 866 brengt ons in 30 minuten in de buurt van de school en we moeten nog zo’n 10-15 minuten lopen. Dat is toch iets anders dan de 1,5 uur die ik dacht kwijt te zijn vanaf het metrostation. Google Maps is niet te vertrouwen in China ook al gebruik je een VPN.

De school ziet er mooi uit en ze hebben een atletiek baan met in het midden een echt voetbalveld. Niet zo mooi als in Nederland, maar toch beter dan die 7 eredivisieclubs die op kunstgras voetballen.
We worden opgevangen in het kantoor van de rector. Die spreekt geen Engels, maar ik merk dat hij het lastig vindt dat ik meer ervaring heb in de psychiatrie. Er wordt regelmatig naar mijn CV gewezen en uiteindelijk ook wat vragen over gesteld. Niet veel later komt er een Engelse docente binnen en ze gaan in het Chinees verder. Ze stelt zich niet voor en praat ook geen Engels. Daarna komt er nog een Engels docente (Adela) binnen, stelt zich voor en de story continues… Uiteindelijk lijkt ze iets te willen gaan zeggen, maar kijkt vervolgens naar Will of hij het toch niet wil vertalen. Hij geeft de ‘bal’ weer terug en ze zegt dat ze nerveus is om Engels te praten. Ehh, jij bent toch de Engels docente hier… Ik zeg dat ze zich niet druk moet maken en dat het wel goed komt. Een van de eerste vragen die ze stelt is of ik ervaring heb met kinderen die het moeilijk vinden om hun ouders los te laten en vice versa. Dat doet mij denken aan een jongen uit de woensdaggroep van het laatste seizoen. Die durfde ook niet. Ik vertelt dat ik daar wel eens mee te maken heb, maar dat ze over het algemeen bij mij al in de zaal zijn. Daarna nog wat gepraat over de grootte van de klassen 50+ kids. Zo groot heb ik ze nog nooit gehad, maar eens moet de eerste keer zijn. Daarna de vraag of ik 6 klassen sport wil geven en 6 klassen Engels. Ik vind dit best oké, maar dan wel de eerste maand alleen sportlessen. Dan kan ik namelijk een beetje inkomen, ligt er daarnaast ook een beetje aan welke klassen ik krijg. Ik krijg grade 4, 5 & 6. Dat is mooi, dat zijn de oudsten van de basisschool. Dat moet wel gaan lukken.
Ik wil nog wel even de gymzaal zien en de rest van de sportvelden. Dat vinden ze goed, maar we ronden eerst het gesprek af. Echter gaat deze nog even door. Het gaat over huisvesting en de school wil hier mee helpen. De Rector zelf heeft meerdere appartementen en ik kan er daar waarschijnlijk wel een van huren. Dat zou fijn zijn. Ik besluit dat dit mijn school gaat worden en de contracten worden ondertekend. Het gesprek met de Haida-baas is ook niet mee nodig.
Ik had vanmorgen mijn mooncake in mijn tas gestopt. Als dank voor het gesprek en dat ik hier mag komen werken geef ik deze aan de rector (met 2 handen, zoals het hoort in China). Hij weet eerst niet wat hij er mee moet, maar aan het einde van het gesprek word ik bedankt voor de mooncake. Een goede indruk achter gelaten. Will zegt later ook dat het een goede zet was om dit te doen. En tja, ik ging hem toch niet zelf opeten en weggooien is ook zo wat.
Voordat ik de ruimte uitloop wil ik toch de naam van de andere docente weten. Lita heet ze. Ik denk dat het eigenlijk Rita moet zijn, maar doordat ze de R niet uitkunnen het Lita is geworden.
Adela neemt mij mee om de sportruimtes te laten zien en onderweg komen we een sportdocent tegen. Die geeft een rondleiding. Er zijn tafeltennistafels voor de docenten en ook een gym waar ik altijd gebruik van mag maken. Aan de gewichten hangen en ook nog een loopband. Dat is fijn, kan ik in gezonde lucht sporten ipv in de smog. We eindigen in het restaurant, waar we lunchen.
Als ik wil kan ik elke dag hier eten. Ontbijt is gratis, lunch kost 5 RMB en avondeten 12RMB. Adela zegt dat ze ’s avonds meestal niet mee eten, maar ergens buiten. Dat lijkt mij ook een goed plan.
We zeggen gedag en gaan weer op pad.

Peter heeft in de tussentijd al wat rondgebeld en gaan ook even kijken bij wat appartementjes. Ik vind het prima. De eerste is een studio, dat wil ik niet. Sowieso een aparte slaapkamer. Dus in hetzelfde gebouw krijg ik nog een paar appartementjes te zien. Ze zijn best aardig, maar in de woonkamer is er geen airco, alleen in de 2 slaapkamers. Dat gaat hem ook niet worden.
We nemen afscheid van Will en we kijken samen naar nog wat andere appartementen. Die zijn het ook allemaal niet. Of niet goed of zonder meubels. Die ga ik echt niet zelf kopen. Onverrichte zaken terug naar het hotel. Wel nog even geregeld met Peter dat ik morgen kan verhuizen naar een tijdelijk appartement voor in de vakantie. Degene waar ik vorige week ben wezen kijken en dan ben ik in ieder geval uit het hotel.
In de bus krijg ik een berichtje dat ik morgen op gesprek mag komen voor het werken bij het Meten Camp. Cool, zo heb ik niets en zo binnen 2 dagen 2 banen. Ik vraag Peter of het een probleem is. Hij zegt van niet, mooi dan is dat ook geregeld, want officieel moet ik voor zoiets toestemming hebben. Bij deze dus.

Ik breng Aixia op de hoogte van de school en zij zorgt er voor dat ik het geld wat ik extra heb moeten betalen voor de kamer met raam terugkrijg. Thanks Aixia! Ik betaal het hotel alvast, zodat ik morgen direct weg kan gaan wanneer ik wil.

Nu ontspannen op de hotelkamer. Afleveringetje Game of Thrones. Yeah, King Joffrey wordt vergiftigd. Die *^%^ is dood. Boontje komt om zijn loontje! En even met mams gebeld. Even de laatste stand van zaken doorgeven.

Art vraagt of ik met hem en Nadir (een Marokkaanse Brit) mee ga naar de spa. Even zwemmen en misschien in de sauna. Ik heb wel zin om te zwemmen, dus waarom niet. Het is een stukje lopen, maar we kunnen natuurlijk ook op de fiets. Aangezien ik de enige ben met de app op mijn telefoon cheaten we een beetje en gaan we alle drie op onze eigen banaan naar de spa. Deze zit in een luxe hotel, echter is die nog niet af. Wel helpen ze ons naar een andere spa. Daar blijkt dat we alleen maar een massage kunnen krijgen. Daar heb ik iemand anders voor :-).
Dus onverrichte zaken terug naar het hotel.
Ik stel voor wat fruit te kopen en wat te drinken en dan maar op het dak van het hotel te zitten. Goed plan en zo gezegd zo gedaan. Met Ananasbier (gewoon ananassap met prik), mango, druiven en meloen naar het dak. Voldaan van het fruit afgesproken om een uur later iets te gaan eten op straat, gewoon even wat vlees scoren van de BBQ. Na het eten nog even aan de blog en dan slapen maar. Morgenochtend staat de verhuizing op het programma!